فکرِ درد ...
کاش کسی پیدا شود، درد فکرمان را درمان کند!
ما برای درمان فکر، جائی نداریم! اما برای آن هایی که فکرشان از کار افتاده، تیمارستان ساختیم!
مگر نه این است که آدمی، زاده ی افکار خویش است و امروز به چیزی می رسد که دیروز به آن فکر می کرده؟
اصلا بگذارید جور دیگری بگویم!
انسان ها برای پیاده کردن افکار خود، کلمه ساختند و امروزه کلمات مستعمل ما، همانی هستند که اندیشه ما بود(چه تعیینی و چه تعیّنی)!
بیاییم مرور کنیم بعضی از کلمات را:
-انگلیسی ها به محل نشست و برخاست هواپيما"Air Port" مي گويند که معنی آن مي شود: "بندر هوايي".
-عرب ها به همين مکان "مطار" مي گويند، يعني "محل پرواز"
-افغان ها به آن مي گويند: "ميدان هوايي"
-ایرانی ها هم به آن فرودگاه می گویند!
نمی دانم چرا و چه کسی باعث مصطلح شدن این واژه شد!؟ چرا ایرانی ها از پرواز و هوا و آسمان و ...، فقط فرود را دیده اند!؟ چرا اصل قضيه که "پرواز" بوده است را نديده اند؟!
-انگليسي ها به محل مداواي بيماران مي گويند:"Hospital" ، که به معناي (مکان آسايش و راحتي) است.
-اعراب، به آن "مستشفي" می گویند. يعني (مکان شفا گرفتن).
-افغان ها به آن "شفاخانه" مي گويند.
و ما ایرانی ها هم به آن ، تا قبل از پهلوي اول، "مريض خانه" و بعد از آن کمي شيک تر: "بيمارستان" می گوییم.
واقعاً چرا؟
شما با شنيدن کلمه بيمارستان، چه تصويري در ذهن تان ايجاد مي شود؟ آیا غیر از این است که به محيطي افسرده، بی انرژی و پر از بيمار فکر می کنید؟
اين کلمه در فارسي در واقع بيماردان است! (محل نگهداري بيماران). بر خلاف زبان هاي ديگر که محل خوب شدن و شفايافتن است.
چرا ما مي گوييم "کسب و کار"؟ نمي گوييم کار و کسب؟!
مگر نه اينکه اول بايد کاري باشد تا منجر به کسب شود؟!
چرا مي گوييم "گفت و گو" ؟ مگر قرار است دو طرف فقط حرف بزنند؟! پس چه کسی قرار است بشنود؟ آیا نباید گفت: گفت و شنود؟
واقعيت اين است که نوع ساخت اين کلمات، نشانگر نوعي تفکر است.
حالا این کلمات زاییده چه تفکري هستند، سوالی ست که من هم جوابش را نمی دانم!!!
من این نااميدي حاکم بر جامعه مان را نمی فهمم که چرا از شفا نااميد است و Hospital برايش خانه بيماران است و بس.
چرا پرواز را باور ندارد و Airport را هم محل نشستن مي داند و اميدي به پرواز ندارد!
کلمات، ویترین افکار ما هستند، با این واژه ها می شود فهمید چه فکری داریم!
راستی کسی پیدا می شود فکرم را درمان کند؟
به نقل از وبگاه آقای"امیر حسین عبدی"